Που ‘ναι ‘κείνο τα φεγγάρι
που φως γλυκόπικρο στα θάλεα
της ελιάς φορούσε,
και το καλλικέλαδο αηδόνι
που στη βουή τ’ αγέρα μύρο
μελιχρό ρανούσε;
Να το φεγγάρι, εκεί, χλωμό, χωρίς φωνή,
μουγκό.
Εκεί, ψηλά δακρύζει κόκκινο,
στου ‘ρανού την άκρη.
Δεν είναι αυτό,
μα η ελιά που εις το χώμα εχάθει,
το αηδόνι το μικρό που φεύγει…
Γλυκό, γλυκό μου αηδόνι!
Πού πετάς μονάχο;
Οι πληγές σου μη σ’ αφήσουν;
Δεν θα μπορείς στην ερημιά να ζήσεις
Και το έδαφός ξηρό, στεγνό
το μύρο μην σου κλέψει!
Η φωνή μου σβήνει στην σιωπή…
Οι ήχοι σταματάνε…
Μα ποιος ακούει πως τα άστρα εκεί θρηνούν
στην ράχη
της αδελφής τα πάθη, μια ζωή;
Το αλάτι μάς ετέλειωσε,
και η κανέλα…
Κι αν εσύ κάπου βρεις
στην χούφτα να φυλάξεις,
στην καρδιά!
μη ποτέ χαθεί στ’ αγέρα
Φωνές, φωνές... πικρές, πικρές...
μαραίνουνε
της Γης το δέρμα.
Μισό δάκρυ ο ουρανός,
μισό δάκρυ η ώρα˙
είναι η κόρη, η μικρή, που κλαίει
μα δεν ζητά το φως να έρθει…
Χρυσάφι σκόρπιο, ο θάνατος,
στη γη σπαρμένο…
αχ, ο ήλιος μην το δεί,
και δεν ‘ασάνει
το αηδόνι το γλυκό!
Μα πού ‘ναι η Μάνα, πού ‘ναι η Μητέρα;
Μην πεθαίνει η ζωή και η αγάπη;
Η αγάπη και η ζωή ποτέ της δεν γεννήθηκε
και δεν, ποτέ, πεθαίνει
μα, ο υιό της ο μικρός
σ’ ένα δέντρο ανέβει, εκεί που ήτανε το δάσος
και έπεσε και εχτύπησε,
μα δεν αναφωνεί…
Και ψάχνει η μάνα τον υιό της, τον μονάκριβο
μα δεν τον βρίσκει…
Γλυκό, γλυκό μου αηδόνι
Μα πού πετάς μονάχο;
Φωτιά επέρασες μικρό
και πάει…εχάθεις
Πια δεν είσαι τίποτα, δεν είσαι τι.
Φτερό μικρό, χάμω, στης γης το χώμα…
Το μύρο σ’ όμως δεν το επέταξες,
αλλά στης ‘λιάς τη ρίζα , στο παιδί
ευχή το δίνεις…
VI. 2009
