Σαν θάνατος γενήθης μέσα μου....

«Άτιτλο» - Clifford Still

Σαν θάνατος γενήθης μέσα μου....

Σαν θάνατος γενήθης μέσα μου

επάξια του Ερέβους και της Νύχτας κόρη,

ακόμη και αν οι Μούσες σε θηλάσανε,

η Μνήμη, η Μελέτη κι Αοιδή.

Σαν θάνατος γενήθης μέσα μου

εσύ που τ’αδερφού σου δεν εγνώρισες ποτέ την όψη,

παρότι τόσες φορές το άγγιγμά σου με θανάτωσε

και οι λέξεις από τις φλέβες μου κυλάγανε πικρές.

Γιατί ήσουν θάνατος, θαρρώ, εσύ, που μ’ελευθέρωσες

απ’ του σώματος τα λόγια, τα μπρούτζινα, δεσμά

και την ψυχήν μόνο ελέους χάριν αυτήν δεν έθραυσες

...για κάποια τάλαντα που βρήκα δανεικά.

Και είναι πόνος, εσώτερος, μεγάλος

εσέ, που μ’αυτές τις λέξεις πάω να ορίσω,

δεν μπορώ να δω!

(κ’ας μου ‘πες κάποτε πως οι λέξεις μονάχα αφαιρούν...)

...γιατί Εσύ κάθε φορά μ’ ανέστησες,

εσύ, που εσένα άλλοι Ποίηση καλούν,

καθέ φορά που στα χέρια τα δικά σου θανατώθηκα

σάρκα θυσία δίνοντας ζεστή απ’ την ζωή μου.

α.α.